بوی خراسان

به خراسان نزدیک شده ام ، هوا بوی دیگری دارد آسمان پرستاره و نسیم سردی که از دل کویر برمی خیزد شوق رسیدن را در من زنده تر می کند ... بغضی غریب و همهمه زائران٬  نوای دل  و نقاره  به هم می‌آمیزند و من بی تاب تر میشوم .
آقا جان کمکم کن،
کمکم کن که  بتوانم پنچره ی دلم رابگشایم و اندوه و دلتنگی هایم را در آرامش ضریحت پناه دهم .
مرغ خسته دلم مدتهاست  در قفس زندانی است ،میخواهم او را درآسمان حرمت زیر چتر کبوتران سپید پرواز دهم تا بالهای بسته و ناتوانش در شوق رهایی، سبکبار شود.
ای غریب نواز  ،
دل بی پناهم را که چون آبگینه‌ ی شکسته سرگردان است در پای ضریح مقدست آشیان ده که محتاج پر کشیدن به آبی لایتناهی است  زخمهایم  محتاج نوازشهای توست . که دقیقه‌هایم  با آهنگ محبت تو کوک می‌شوند. بی پناه خویش را دریاب.
 ضامن این مردان و زنان و کودکانی باش که با چشمان مرطوب به تو رو آورده اند  و ریسمان درد جانگزای جسم  و روح خود را به پنجره فولاد گره زده اند ... و من که می دانم چقدر دستهایم خالی و کوچک است وقتی بی هوا در آسمان ابری شهرم درد می کشیدم و می باریدم ، چه روزها که بغض هایم را در دل شکستم و به تمام کبوتران  گنبدت غبطه خوردم  مادر راست می گفت : باید پرنده بود ... کمتر از آهوی بی پناه و کبوتران سپید گنبدت نیستم مرا هم ضمانت کن ،  آقا دستم  رابگیر...

                                 

  تنهایی ام را  

        در آرامش غروب 

          وقتی گلدسته های طلایی حرم  

                                 صدایم می کنند  

                                               گم می کنم 

              اکنون لحظه هایم را 

                           با تو کنار پنجره ی فولاد 

                                      در ترنم اشک و التماس  

                                                          شاعر می شوم .